Profesor Władysław Manikowski
Prof. zw. dr hab med. Władysław Manikowski urodził się w Wilnie 28 września 1937 r. Ma dwoje dzieci oraz troje wnuków. Starszy syn Wojciech jest doktorem fizjoterapii, a młodszy Piotr doktorem habilitowanym nauk ekonomicznych. Prof. Manikowski dyplom lekarza uzyskał w 1962 r. Pracował w Klinice Rehabilitacji i Ortopedii pod kierownictwem prof. Degi i prof. Sengera, a od 1971 r. w Klinice Chirurgii Ręki kierowanej przez prof. Strzyżewskiego. Doktorat obronił w 1974 r. Po śmierci prof. Strzyżewskiego pełnił obowiązki kierownika kliniki.
W 1985 r. uzyskuje stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy dotyczącej rekonstrukcji ścięgien, w tym też roku zostaje kierownikiem kliniki. W latach 1982-1997 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Ortopedii i Rehabilitacji. Od roku 1996 przez dwie kadencje jest prodziekanem Wydziału Lekarskiego I Akademii Medycznej w Poznaniu i dalej dziekanem tegoż wydziału przez dalsze dwie kadencje.
Tytuł naukowy profesora otrzymuje w 1996 r. a stanowisko profesora zwyczajnego w 1999 r. Jest specjalistą w dziedzinie rehabilitacji (1967) i chirurgii ortopedycznej i urazowej (1975).
Prof. Manikowski był kierownikiem specjalizacji 9 lekarzy, promotorem 8 prac doktorskich i opiekunem 3 prac habilitacyjnych. Recenzował 24 prace doktorskie, 12 habilitacyjnych oraz 8 przewodów profesorskich. Opublikował 218 prac naukowych, 11 rozdziałów w podręcznikach oraz 19 opracowań dydaktycznych.
Brał udział w ponad 80 zjazdach i kongresach, wygłaszając ponad 100 prac. Był członkiem wielu komitetów naukowych, prowadził sesje naukowe i konferencje okrągłego stołu. Był członkiem założycielem Polskiego Towarzystwa Chirurgii Ręki i przez dwie kadencje prezesem. Równie aktywnie działał w Sekcji Chirurgii Ręki PTOiTr, pełniąc funkcje przewodniczącego dwa razy po dwie kadencje. Był członkiem Zarządu Głównego PTOiTr i Polskiego Towarzystwa Mikrochirurgii. Jest członkiem wielu towarzystw naukowych polskich i międzynarodowych. W uznaniu za swoją pracę otrzymał: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Odznakę Honorową Miasta Poznania, Odznakę Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia, Odznakę za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego, Złotą Odznakę za Zasługi dla Rozwoju Polskiej Szermierki, Złotą Odznakę Okręgowego Związku Szermierzy, Członkostwo Honorowe Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego oraz najwyższe wyróżnienie Światowej Federacji Towarzystw Chirurgii Ręki Pionier Chirurgii Ręki. Szczególne istotne jest to, że prowadzona niegdyś przez prof. Manikowskiego Klinika jest wiodącą jednostką w Polsce, i cieszy się uznaniem i szacunkiem również w Europie i na świecie.
Doktor Alfred Ożga
Alfred Ożga, urodzony 8 lipca 1937 roku w Lisewie w powiecie Chełmno nad Wisłą. Rozpoczął studia na Akademii Medycznej w Gdańsku, otrzymując dyplom lekarza w 1962 roku. Z dniem 1 października 1963 roku został przyjęty do pracy w Klinice Ortopedycznej. W 1966 roku został specjalistą I stopnia z chirurgii ortopedycznourazowej.
Od 1967 roku pracował w Poradni Urazów Ręki. II stopień specjalizacji zdobył w 1970 roku. W 1971 roku obronił doktorat pod tytułem pt.: „Operacyjne leczenie łokciowego odchylenia palców ręki w ręce reumatoidalnej”.
Ręka reumatoidalna, obok niestabilności nadgarstka, stanowiła główne pole jego zainteresowań zawodowych. Pomiędzy 1969 a 1974 rokiem był opiekunem Studenckiego Koła Naukowego w Klinice Ortopedycznej. Podjęta na początku lat osiemdziesiątych rozprawa habilitacyjna miała temat: „Niestabilności nadgarstka. Patomechanika, diagnostyka i leczenie” .
W chirurgii nadgarstka był uznanym w Polsce autorytetem. Na konferencjach i posiedzeniach dotyczących tego tematu miał często głos rozstrzygający. Wśród współpracowników zapamiętany został jako człowiek niezwykle sumienny i pracowity. Do dziś zachowały się artykuły w języku angielskim z własnym tłumaczeniem doktora Ożgi, pisanym starannym charakterem pisma pomiędzy wierszami, czy całe rozdziały książki Greena – biblii chirurgii ręki.
Niełatwe życie mieli również koledzy ortopedzi, którzy byli sumiennie rozliczani przez dra Ożgę za wszelkie potknięcia w pracy zarówno fachowe jak i administracyjne. Doktor Ożga pozostanie w naszej pamięci jako prekursor chirurgii ręki na Pomorzu, człowiek niezwykle prawy, sprawiedliwy, wiele wymagający od siebie, ale i od innych. Dowodem jego pracy jest książka wydana z okazji 50-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku, której był faktycznym autorem. Dr Alfred Ożga zmarł po ciężkiej chorobie 26 grudnia 1995 roku.
Profesor Antoni Hlavaty
Antoni Hlavaty, urodzony 27 kwietnia 1920 roku w Kołomyi w dawnym województwie stanisławowskim. Studia medyczne rozpoczął w 1943 roku we Lwowie, a ukończył je na Uniwersytecie Poznańskim w 1949 roku. Pracę rozpoczął 1 lipca 1949 roku w Klinice Ortopedycznej Akademii Medycznej w Gdańsku. Doktorat uzyskał w 1960 roku na podstawie pracy pt.: „Operacyjne leczenie stopy porażennej”, a habilitację w 1964 roku, której tematem były „Doświadczalne i kliniczne badania nad możliwością zapobiegania zrostom po szwie ścięgien”.
W latach 1967–1990 był Kierownikiem Kliniki Ortopedycznej Akademii Medycznej w Gdańsku. Głównymi kierunkami badawczymi Profesora była chirurgia rekonstrukcyjna ręki, choroby stawu biodrowego oraz patologia kręgosłupa. Na podstawie badań własnych profesor Hlavaty sprecyzował wskazania do przeszczepiania ścięgien w niedowładach mięśni stóp w przypadku choroby Heinego-Medina. W kolejnych badaniach opracował metodę zapobiegania zrostom po szwie ścięgien, upowszechnił wykonywanie pierwotnych szwów i wolnych przeszczepów w urazowych uszkodzeniach ścięgien zginaczy palców ręki. W chirurgii kręgosłupa, w leczeniu bocznych skrzywień kręgosłupa w metodzie Harringtona, zastąpił oryginalny dystraktor zapadkowy dystraktorem nagwintowanym, w którym haki dystraktora można było zabezpieczć nakrętkami. W 1984 roku jako pierwszy w kraju opublikował wyniki operacyjnego leczenia kręgozmyku zwyrodnieniowego. Profesor Hlavaty jest członkiem założycielem Sekcji Chirurgii Ręki.
Pasją Pana Profesora Hlavatego są góry. Powszechnie jest znana jego działalność w Klubie Wysokogórskim i niezliczone wędrówki latem i zimą w Tatrach.
Profesor Hlavaty jest wielką postacią w naszym życiu ortopedycznym. Znakomity lekarz, wspaniały naukowiec, człowiek obdarzony wszechstronnymi zainteresowaniami (góry, muzyka) jest do dzisiaj dla nas wzorem.
